قمارباز

هوالحبیب

به بهانه ی آغاز المپیک خون

کدام حقوق؟کدام بشر؟

ای کاش مسلمانان المپیک را تحریم می کردند!

توصیه می کنم نبینید فیلم هایی را که از میانمار در اینترنت منتشر شده است. دل سنگ را آب می کند و چشم را پر از اشک و دل را پر ز خون!

چه مسلمان باشند و چه کافر، سوزاندن نوع بشر است. مجرم محکوم به اعدام هم حقوقی دارد و قانون های رایج در دنیا اجازه نمی دهد که جان وی را به هر شکل ممکن بگیرند!

مگر مردم مسلمان میانمار از نوع بشر نیستند؟ مگر بشر، غربی و شرقی دارد؟ مگر فقط اوباما از کاخ سفیدش باید مشخص کند چه کسی بشر است و چه کسی بشر نیست؟ مگر سازمان ملل ، فقط بعضی از انسان ها را بشر می داند و بعضی را نه؟ مگر شورای امنیت به جای خالق هستی نشسته است که برای گروهی حکم بشر بودن صادر می کند و برای گروهی نه؟!

دروغ چرا و گمان چرا؟ دهکده ی جهانی غربی ها خطوط قرمزش مشخص و شفاف است و هر کس آن را پذیرفت بشر است. هر انسانی که گوش به فرمان اربابان آن دهد بشر است و هر کس نه، با او کاری می کنند که خود آن رفتار را در قبال  حیوانات هم ممنوع کرده اند!

معذرت می خواهم، نباید این حرف را بزنم ولی از سر درد است و عقده در دل، اگر به جای کلیپ های زنده زنده سوزانده شدن مسلمانان میانماری، کلیپی از سوزانده شدن چند حیوان خانگی مورد علاقه ی مدعیان دروغین حقوق بشر در اینترنت پخش می شد تا روزها و هفته ها سازمان های حقوق حیوانات اعتصاب می کردند و بیانیه می دادند و تظاهرات می کردند.

می خواهم بگویم که  امروز  غربی ها نه کور شده اند و نه کر شده اند و نه خفه. آنها هم خوب می بینند و هم خوب می شنوند و هم خوب حرف می زنند. اگر بخواهند ندا آقا سلطان را در تهران ترور می کنند و بعد برایش گریه می کنند و بعد صدها و هزارها ساعت در رسانه هایشان برای کسی را که کشته اند عزاداری می کنند و نام خیابان هایشان را عوض می کنند و هزاران هزار شمع روشن می کنند. اما همان ها برای هزار هزار مسلمان میانماری ساکت اند!

مسئله این است که غرب، مسلمانی را که داد هیات من الذله سر بدهد را بشر نمی داند، برای همین هم است که خونش مباح است. برای همین است که کودک شیرخواره بحرینی قنداقش کفنش می شود ولی BBC و CNN و العربیه و الجزیره به مدح آل خلیفه می پردازند. برای همین است که مردمان مظلوم و غریب شرق حجاز سالهای سال است که در خفقان و سیطره طایفه ی عرب جاهلی آل سعود  گرفتارند و روسای جمهور آمریکا به رقص با پادشاه آل سعود افتخار می کنند.

جرم مردم میانمار، مسلمانی است، جرمشان همان جرم مردم بحرین است و عربستان. همان جرم مردم لبنان و بوسنی و  کزوو و فلسطین.  هر کس بگوید لا اله الا الله مجرم است، این همان قطعنامه ی نانوشته ی سازمان ملل و شورای امنیت است. این همان اصل اول اساسنامه ی سازمان های حقوق بشر است که مسلمانان را بشر نمی دانند.

با این حقوق دروغین و بشر خود ساخته ی غرب چه باید کرد؟ تا کی باید مسلمانان در آتش کینه ی قرون وسطایی غرب متوحش بسوزند و تا کی باید منتظر نظر این برده داران قرن بیست و یک نشست؟

مگر آن روز که کوکان قانا تکه تکه شدند کاری کردند که امروز برای مسلمانان میانماری کاری کنند؟ مگر برای مردم غزه کاری کردند؟ مگر برای مسافران ایرباس ایرانی دل سوازندند که برای برادر میانماریشان دل بسوزانند؟

بزرگترین اشتباه مسلمانان این است که تابلوی حقوق بشر غربی ها را باور کردند! منتظر نشستند تا فلان سازمان دروغین حقوق بشر و شورای کذایی امینت قطعنامه ای صادر کند! غافل از آنکه شورای امنیت وظیفه اش تامین امنیت ابرقدرت های غربی است به هر شکل ممکن، حتی به بهای جان صدها و هزاران کودک شیرخواره!

مسلمانان باید خود به این آگاهی برسند که هیچ کس جز خودشان حامی عزت، ایمان، ناموس و استقلال شان نخواهد بود. باید بدانند که غرب برای زمین گیر کردنشان حاکمانی خمیه شب بازی علم کرده است که فقط از مسلمانی نامش را یدک می کشند و افسارشان در دست بازی گردانان کاخ سفید است.

انتظار بیهوده ایست که شاه عربستان، هر چقدر هم لقب خادم الحرمین اش را در بوق و کرنا بلند تر بگویند، در حالی که دستش به خون هزار هزار مسلمانان عراق، یمن و بحرین آغشته است بیاید از مردم میانمار دفاع کند.

بار دیگر المپیک دارد فرا می رسد و  فصل قصابی مدعیان دروغین حقوق بشر را به همراه آورده  است.

حلقه های المپیک 2010 هم مانند سالهای گذشته یک رنگ بیشتر ندارد و آن هم رنگ خون. با این تفاوت که امسال سرخ تر و رنگین تر است. امسال میانماری ها هزار هزار می سوزند و مردم بحرین و عربستان غریبانه چون شمع می سوزند و عراقی ها روزانه اجساد غرق خون هم وطنانشان را در خیابان ها جمع می کنند و مردم سوریه تاوان حمایت از مردم مظلوم فلسطین و لبنان را با خونشان می دهند.

ای کاش مسلمانان کمی به هم نزدیک می شدند و المپیک را تحریم می کردند و یا حداقل آنکه هر مسلمانی که بالای سکوی قهرمانی المپیک می رود عکس برادر شهیدی از میانمار و بحرین را نیز  با خود ببرد و به جای نشان دادن لبخند پیروزی اش، اشک داغ سوزانده شدن برادران دینی اش را در میانمار نشان دوربین ها دهد.