قمارباز

روایت یک شاهد عینی از حوادث عاشورای 88 

اینجا دوباره کربلاست، قلب تهران!

در مسجد دانشگاه تهران طبق رسم سالیان گذشته، مراسم عزا بر پا بود. مثل باقی هیئات، عده ای از صبح زود آمده بودیم نوکری کنیم، نوکری شاه مظلومان، آمده بودیم غذای ظهر عاشورای سینه زنان حسین را مهیا کنیم. ولی ...، چه باید گفت؟ بگویم ای کاش نیامده بودیم؟! بگویم کاش مرده بودیم و آن روز را نمی دیدیم؟!

 حدود ساعت 10 صبح بود که صدای شعار از خیابان 16 آذر به گوش می رسید. وقتی به خیابان آمدیم با جمعیتی حدود 20 نفر مواجهه شدیم که ترکیب و شکلشان در نگاه اول عجیب می آمد. عده ای زن و مرد که صورت هایشان را پوشانده بودند و حریمی را برای اختلاط خود قائل نبودند، علیه اسلام و انقلاب شعار می دادند. شعار ها نسبت به شعار های روزهای بعد از انتخابات بسیار ساختارشکنانه تر شده  بود. حضور جمع چند نفره ی ما در خیابان باعث شوکه شدن آنها شد، گویا توقع داشتند و منتظر بودند همه در هیئات باشیم و آنها آزادانه سنگ ها را رها کنند.

اینکه آن ها اینقدر وقیح شده بودند برایمان غیر منتظره بود تا جایی که حاضر باشند نقاب از چهره براندازند و حرمت عاشورا را هم در هم بشکنند. شروع به تماس با دوستان و رفقا کردیم که از ماجرا و وضعیت شهر با خبر شویم. متوجه شدیم که در چند نقطه ی دیگر شهر هم حرمت شکن ها حضور یافته اند. کم کم برایمان روشن شد که این حرکت، حرکتی است هماهنگ و برنامه ریزی شده. تعدادمان کم بود و آنها در حال شکستن و تخریب و فحاشی.

رفتیم به سمت مسجد دانشگاه تا بگوییم که کربلا درون مسجد نیست، در خیابان های اطراف است. اصرار از ما و امتناع از آنان تا بالاخره متقاعد شدند که با جمعیت عزاداران به خیابان برویم. زمان می گذشت و حاج علی پناهیان منبرش تمام شد. حاج سعید حدادیان وسط روضه ی روز عاشورا بود که بنا بر قرار قبلیمان - که اگر بنا شد برویم بگوییم تا اعلام کند-  خبر را رساندیم و همان جا وسط روضه جمعیت عزادار از جا بن کن شدند، بن کن شدند تا برویم به جنگ یزیدیان.

حال و هوای ظهر عاشورا هیات را کربلایی کرده بود. سعید حدادیان وسط مجلس شروع به صحبت کرد حالا که شما در مسجد نشسته اید و گریه می کنید در خیابان های اطراف چه دارد میگذرد. جمعیت هم آماده بود تا کاری از جنس کربلا کند.

وقتی جمعیت از درب قدس خارج شد، همه از این همه گستاخی و بی حرمتی حیران بودند. با جمعیت آشوبگر رو به رو شدیم. آن ها بعد از چند درگیری در بخش های مختلفی از خیابان فرار را بر قرار ترجیح دادند. در چهارراه ولی عصر ناجا مخالف بود ما به سمت آشوبگرها برویم چون آنها مسلح بودند ولی جلوی مردم را نمی شد گرفت، مردم داشنتد کربلا را می دیدند و خون و خشم جلوی چشمشان را گرفته بود. آن روز روزی بود که حرب لمن حاربکم را باید نشان می دادند. ظهر عاشورا مردم دلشان کربلا بود، لحظه ای که علی اکبر به میدان می رفت را به یاد می آوردند و علی اصغر روی دست حسین دست و پا می زد و خم شدن قامت ارباب در کنار بدن پاره پاره سقا! آنوقت می دیدند که حرمت شکنان پرچم حضرت ابولفضل را پاره پاره کرده اند و ایستگاه های صلواتی را به آتش کشیده اند. وضعیت خیابان ها دگرگون بود. سطل های زباله همه در حال سوختن، برخی مغازه ها و بانک ها در حال سوختن، در وسط خیابانها سنگ ریزهای فراوان پخش کرده بودند تا جلوی حرکت ماشین ها و موتور ها گرفته شود. وضعیت خیابان ها نشان می داد که آشوبگرها به جنگ شهری آشنایی دارند و با برنامه ریزی قبلی در خیابانها پخش شده اند و جاگیری کرده اند.  نرده های میانی خیابان کریم خان کنده شده بود و خیابان ها بوسیله آنها مسدود. چند ماشین ناجا در آتش میسوختند و عده ای از پلیس به شدت آسیب دیده بودند.

توصیف صحنه هایی که دیدیم و بعدا از دیگر بچه ها شنیدیم خیلی سخت است. از هتک حرمت تکیه ها و بیرق های امام حسین تا کتک خوردن بچه های نیروی انتظامی و حتی برهنه کردن آنها، سنگ پراکنی به عزادران حسینی و جمعیتی که در حال اقامه ی نماز جماعت بودند، همه و همه بچه ها را متلاشی کرده بود. خانمی چادری، در حالی که بچه اش را به بغل گرفته بود می دوید و آن نامردها به طرفش سنگ می زدند، گویی کم کم داشت روضه عصر عاشورا و مصیبت زنان حرم اهل بیت شروع می شد.

کافی بود پیراهن مشکی داشته باشی و یا اینکه  چادر به سر داشته باشی، جرمت این است که عزادار حسینی و باید مورد ضرب و شتم آشوبگران قرار بگیری. انگار دوباره عاشورایی برپا شده است و با حسین بودن، جرمی است که باید بخاطرش رنج بکشی! اما واقعیت این بود که رنجش هم شیرین بود و هم تلخ! شیرین از آن جهت که بگویی آقاجان بخاطر حب تو این چنین با ما می کنند و تلخ از آن جهت که کل یوم عاشورا و کل ارض کربلایت فرا رسیده است  و برای دفاع از حسین کاری نکرده ای!

کینه ای که آشوبگران در حملاتشان دیده می شد را در کتابهای  خاطرات بچه های رزمنده از نحوه برخوردهای کومله دموکرات در کردستان خوانده بودیم. خیلی از بچه ها زخمی شدند و سر و دستشان شکست.

عاشورا همان روزی بود که تمام ادعاهای مسلمانی گروهک سبز برملا شد. سوت و کف آشوبگران با گریه عزاداران هم زمان شده بود. مردم آتش گرفتن قرآنی را دیدند که طی چند ماه گذشته بر سر نیزه منافقان رفته بود، برای فریب خواص بی بصیرت و عوام ساده لوح!

بعضا برخی دیگر از هیئات هم به جمعمان می پیوستند. تازه خبر پیچیده بود که لشکر یزید بخاطر قتل حسین چه سوت و کفی به راه انداخته. هیات ها می آمدند و با دیدن بی حرمتی ها هر کدام در گوشه ای شروع به روضه خوانی می کردند و بسته به موقعیتی که دیده بودند روضه ای می خواندند. روضه حضرت رقیه، حضرت زینب، قتلگاه، علی اکبر و ... .

ساعت 4 بود که  کم کم بچه ها بر می گشتند مسجد دانشگاه. عصر عاشورا غم سنگینی بر دل بچه ها نشسته بود. صحنه ی برگشت بچه ها با سر و صورتی منهدم و دلی خونین! دست خودمان نبود دل همه کربلا بود و آماده روضه. همین موقع ها بود که حسین از زینب وداع کرد و به میدان رفت  و چیزی نگذشت که یکی در خیمه ها گفت علیکم بالفرار.  بچه ها وقتی جمع می شدند دیگر بی مداح و روضه، گریه می کردند. شب هر کسی جایی بود و می سوخت از صحنه هایی که دیده است. حالا بود که ذره ای از سنگینی غم دل حضرت زینب برای مان ملموس بود. بچه ها آن شب حسینی شده بودند.

از همه برای ما سخت تر آن بود که چند روز بیشتر از این همه مصیبت نگذشت که آمدند تا همه چیز را قلب کنند! ابن زیادی پیدا بشود و بر منبر برود و حسین را خارجی بخواند! الله اکبر، شما که در عاشورا حرمتی نبود که نشکنید پس چطور شد که عزادار خداجو شدید! پس چه شده که این مردک، لشگر عمر سعد را عزادار معترض می نامد! پس چه شده که او این اواخر از نخست وزیری امام!!! به اشکال کردن به امام رسیده است! پس چه شده که او از درهم کوبیدن صهیونیست ها به فالوده خوردن با آنها رسیده! گویی قرار است حسینیان در طول تاریخ مظلوم بمانند. عاشورا در تمام لحظه ها جاری است و کربلا به وسعت تمام زمین است.

پ.ن:این روایت را برادر ارجمندم، محمد آقای ذوقی بیان کرده اند، و هر بار که شفاها تعریف می کرد خشم و ناراحتی و تاثرش را در صدایش لمس می کردم! البته او و کسانی که در عاشورای 88 در خیابان های کربلای تهران با لشکر یزید رو در رو بودند حق دارند . ما که شنیدیم خشم خود را نتوانستیم نهان کنیم چه برسد به آنها که دیدند!

پ.ن.2: روایتی دیگر از عاشورای سال 88 تهران به قلم برادرم راشد حاجیان